Տասնվեց տարի առաջ ես զբաղվում էի լուսանկարչությամբ ու իրավաբանություն սովորում: Իրավաբան չդարձա, բայց մինչ օրս լուսանկարում եմ: Մի անգամ էլ Էլբակյաններն ինձ առաջարկեցին աշխատել թատրոնում` որպես հնչյունային օպերատոր: Միշտ մտածում էի, որ դժվար թե մնամ թատրոնում, բայց հինգ տարի առաջ զգացի, որ մնացել եմ:
1987-ին ստեղծված Երևանի խամաճիկների պետական թատրոնում շուրջ երեսուն տարի մարդիկ են աշխատում: Մեր թատրոնը ընտանիք է. մեկս մյուսի հոգսով, իրար կողքի ենք միշտ… մենք լավը կամ վատը չենք, թատրոնն է փոքր: Մի տեղ է, որտեղ մարդիկ իրարից չեն պահանջում այն, ինչ չեն կարող տալ. ուղղակի սիրում են իրար, ժամանակ են անցկացնում իրար հետ…
Երբեմն ներկայացումն այնքան հետաքրքիր է ստեղծվում, որ անկախ նրանից, թե ինչ մասնագետ ես, ուզում ես մնալ, մթնոլորտի մասնակիցը դառնալ:
Հենց այդ մթնոլորտում էլ սկսեցի լուսանկարել Խամաճիկների պետական թատրոնի նվիրյալների` վետերանների դիմանկարները: