Պատը կանգնած է: Ո՛չ պատի երկարությունը, ո՛չ էլ բարձրությունը կիրանցիներին հստակ լուծում չեն տվել։ Ավելին, պատը նրանց հիշեցնում է դաժան իննսունականները, ուր կար պայքար ու ցավ, բայց և «բաց» հորիզոն՝ գյուղի սահմաններն ամրացնելու համար։Այսօր գյուղի բարձունքում ծածանվում է ադրբեջանական դրոշը: Գյուղացիներ...
ՊԱՏԸ
Նազիկ Արմենակյան և Փիրուզա Խալափյանhttps://youtu.be/h8xqHoAbeXs
Կան կառույցներ, որ ժամանակի տևական միջամտության ու լքվածության պայմաններում անգամ պահպանվել են։ Ժամանակն այդպիսի տարածքներում թեկուզ արտաքին փոփոխություն չի բերել, բայց ժամանակաշրջանն իրեն հատուկ կերպով նշանավորել և փոխել է գործառույթները, քայքայել ներքին մակերեսները` թողնելով ...
4Պլյուսը ներկայացնում է «Ե՞րբ ես մտածում վերադառնալ» լուսանկարչական նախագիծը։ Վավերագրող լուսանկարիչներ Նազիկ Արմենակյանը, Փիրուզա Խալափյանը և Վաղինակ Ղազարյանը ստեղծել են վիզուալ պատումներ, որոնք վավերագրում են Ռուս-ուկրաինական պատերազմի նոր իրողությունը, որը ստիպել է մեծ թվով ռու...
Սա մի բան է, որն աշխարհի մարդկանց մեծ մասը շատ լավ գիտի. պատերազմը պատմության միայն մի կեսն է: Սա մի բան է, ինչ հայերը գիտեն շատ վաղուց։
«Հետպատերազմյան ճշմարտություններ» նախագիծը բացահայտում է 2020 թվականին Ադրբեջանի հետ Լեռնային Ղարաբաղի տարածքային երկարամյա պահանջների շուրջ բռն...
Իմ ճանապարհը հաճախ է անցնում Իսակովի պողոտայով։ Տեսնում եմ՝ Եռաբլուրի տարածքն ավելի է ընդարձակվում, գերեզմանները մոտենում են պողոտային։
Տպավորություն է, որ պատերազմից հետո անորոշությունը հուզական ապաստարանի բացակայության պատճառով թափառում է քաղաքում։ Զոհված տղաների ծնողների հա...
Նազիկ Արմենակյան
Տեքստերի խմբագիր` Անուշ Քոչարյան
Մեդիա աշխարհի մարդիկ հաճախ են կարդում, դիտում, լսում, գրում ու պատմում այլոց հետ կատարված դաժան պատմությունների մասին։ Եվ կարծես թե պետք է կոփված լինենք,...
Տանը փակված այս ամիսների ընթացքում սկսեցի կարճ ու երկար, կարեւոր եւ ոչ այնքան, նշումներ անել նոթատետրիս, մտքիս ու հուշերիս մեջ։
2020-ի սկզբին հայտնված համամարդկային սարսափը` COVID-19-ը, պարալիզացրեց նաև մշակութային կյանքը: Տուժեցին արվեստի բոլոր և հատկապես այն ճյուղերը, որոնց գործունեությունը կազմակերպվում է խմբային աշխատանքով ու որոնք ներկայանում և հաշվետու են դահլիճում նստած հանդիսատեսին:
Ամիսներ առաջ ինձ թվում էր, թե կյանքը կիսվել է «COVID-ից առաջ և հետո»-ի: Հիմա, կտրուկ շրջադարձով, կյանքը կրկին կիսվել է, դարձել` «պատերազմից առաջ և հետո»: Մնում է հուսալ, որ էլ չի լինի մեր կյանքը ժամանակի մեջ բաժանող ցավի նոր «տարբերակ»։
Մտքումս անվերջ պտտվող ժապավենի վրա կարդում եմ՝ քովիդ, համավարակ, դիմակ, ընդհանուր առմամբ, պաշտպանիչ միջոցներ, կատարված թեստեր, թոքաբորբ, օնլայն համակարգ, վիրուսի երկրորդ ալիքը դիտեք առաջին ալիքով, հեռավորություն, մեկուսանալ, առանձնանալ, հեռու մնալ, տարանջատվել, անջատվել, անջատ,...
Այս պատմության սկիզբը չկա: Չեմ նկարել: Չեմ գրել: Ծանր էր: Ծանր է նաեւ հիմա, երբ վերապրում եմ: Առավել ծանր էր ապրիլի 21-ի առավոտյան, երբ քրոջս ճանապարհեցինք «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» բժշկական կենտրոն: COVID-19: Վարակ: Մահ: Վախ: Սպասում: Անորոշություն… Տպավորություն էր, որ տունը դատարկվեց:
...