նախագիծ

Տանը փակված այս ամիսների ընթացքում սկսեցի կարճ ու երկար, կարեւոր եւ ոչ այնքան, նշումներ անել նոթատետրիս, մտքիս ու հուշերիս մեջ։

2020-ի սկզբին հայտնված համամարդկային սարսափը` COVID-19-ը, պարալիզացրեց նաև մշակութային կյանքը: Տուժեցին արվեստի բոլոր և հատկապես այն ճյուղերը, որոնց գործունեությունը կազմակերպվում է խմբային աշխատանքով ու որոնք ներկայանում և հաշվետու են դահլիճում նստած հանդիսատեսին: Ամիսներ առաջ ինձ թվում էր, թե կյանքը կիսվել է «COVID-ից առաջ և հետո»-ի: Հիմա, կտրուկ շրջադարձով, կյանքը կրկին կիսվել է, դարձել` «պատերազմից առաջ և հետո»: Մնում է հուսալ, որ էլ չի լինի մեր կյանքը ժամանակի մեջ բաժանող ցավի  նոր «տարբերակ»։ Մտքումս անվերջ պտտվող ժապավենի վրա կարդում եմ՝ քովիդ, համավարակ, դիմակ, ընդհանուր առմամբ, պաշտպանիչ միջոցներ, կատարված թեստեր, թոքաբորբ, օնլայն համակարգ, վիրուսի երկրորդ ալիքը դիտեք առաջին ալիքով, հեռավորություն, մեկուսանալ, առանձնանալ, հեռու մնալ, տարանջատվել, անջատվել, անջատ,...

Այս պատմության սկիզբը չկա: Չեմ նկարել: Չեմ գրել: Ծանր էր: Ծանր է նաեւ հիմա, երբ վերապրում եմ: Առավել ծանր էր ապրիլի 21-ի առավոտյան, երբ քրոջս ճանապարհեցինք «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» բժշկական կենտրոն: COVID-19: Վարակ: Մահ: Վախ: Սպասում: Անորոշություն… Տպավորություն էր, որ տունը դատարկվեց:    ...

2020-ի մարտի վերջերին, երբ Covid-ն անթափանցելի մշուշի պես էր, իսկ մեկուսացումը` պատուհանից արտաքին աշխարհին հետևելու միակ կերպն ու գիտակից շնչելու միջավայրը, դժվար էի պատկերացնում, որ մի օր կհայտնվեմ վերակենդանացման բաժանմունքում: Լուսանկարելու համար:  Հենց մուտքից բացվում է երևակայածս իրականությ...